Sinds 1800 was Marneukirchen het Duitse centrum voor snaarinstrumentenbouw, met name violen, cellos en contrabassen, maar aan het eind van de negentiende eeuw ook gitaren en mandolines. Na de Tweede Wereldoorlog veranderde dit alles. Marneukirchen viel door de nieuwe verdeling van Duitsland in Oost en West in de Oostzone. Höfner verhuisde direct terug naar de Westzone, maar veel vakbekwame arbeiders in muziekinstrumenten bleven noodgedwongen achter. Reden voor de Oost-Duitse regering om de Volkseigener Betrieb Musikinstrumente Marneukirchen, ofwel VEB Musima, op te richten. Het doel werd al snel duidelijk: keiharde buitenlandse valuta binnenhalen.

En dat lukte. Weltmeister accordeons en Musima contrabassen, cellos en violen verkochten goed. Zelfs de Odwin elektrische gitaren deden het, zij het alleen in Europa, niet slecht. De bekwame Nederlandse gitaarbouwer Cas Schoemaker van Schoemaker Muziekinstrumenten in Laren ontdekte de potentie van de Oost-Duitse instrumentbouwers. Hij liet in het begin van de vijftiger jaren door de grote vraag naar zijn instrumenten kale mandolines en Spaanse gitaren met zijn etiketten in Oost-Duitsland vervaardigen.

Export was voor de Oost-Duitsers geen probleem, maar op de binnenlandse markt was de situatie, vooral voor elektrische gitaren, duidelijk anders. Het Oost-Duitse regime, en eigenlijk alle Oostblok landen vonden Rock & Roll veel te decadent voor de communistische ideologie. Zij deden dan ook alles om deze ‘verderfelijke’ muziek te weren. Dit lukte natuurlijk niet, want de communistische jeugd luisterde, al dan niet clandestien, naar de Westerse radio. Uiteindelijk koos de Oost-Duitse regering eieren voor haar Marken.

Aan het eind van de zestiger jaren kreeg Musima permissie een aantal elektrische gitaren te ontwikkelen. Dit was noodgedwongen, omdat de schaarse harde valuta niet aan de import van Westerse of Japanse instrumenten mochten worden besteed. Dit bleek een goede zet. Achter het IJzeren Gordijn werden, met uitzondering van het Tsjechische merk Jolana, geen elektrische gitaren gemaakt. En Jolana kon aan de expertise van Musima niet tippen. Dat een levendige export naar andere communistische landen ontstond, kon niet uitblijven. Met name in Rusland waren de Musima instrumenten erg populair.

De eerste serie bestond uit de akoestische jazzgitaar, Record, met op de body twee kattenogen, naar het voorbeeld van Rickenbacker, gevolgd door een solidbody, Eterna, met drie elementen – een Stratocaster beïnvloede vormgeving –, en de instrumenten die we voor dit artikel kozen, de semi-akoestische T 25 gitaar en de semi-akoestische B 25 basgitaar. Onder het merk Vermona werden tevens combo en P.A. versterkers uitgebracht. In 1983 kwam Musima met de opvolger van de Eterna, de 35 Melodie, een redelijke Strat kopie. Het was echter de tijd waarin de Japanners gitaren produceerden, voor onder andere Fender, en daarvan mooie kopieën maakten, waardoor Musima in kwaliteit en klank door de mand viel.

Na de hereniging van Oost met West-Duitsland kreeg Musima het behoorlijk moeilijk door het wegvallen van de bescherming, die men al die jaren onder het Communistisch regime genoot. De productie van elektrische instrumenten werd gestaakt, en men schakelde over op de fabricage van akoestische gitaren, die in Duitsland redelijk werden verkocht. Dat is de huidige situatie bij dit bedrijf.